Sesuatu yang sukar bagi wanita : membendung atau melarikan diri daripada perasaan iri hati atau lebih dikenali sebagai 'jealous'. Kenapa Allah anugerahkan wanita dengan perasaan cemburu? Sedangkan isteri Nabi Muhammad SAW, Aisyah juga seorang wanita yang kuat cemburu terhadap isteri-isteri rasulullah yang lain. Cemburu suatu perasaan, anugerah bagi wanita yang menunjukkan sifatnya yang penyayang, dan setia. Tanpa sifat cemburu, seorang wanita boleh dikatakan tidak menyayangi atau dalam langkah untuk curang. Oleh itu lelaki harus berwaspada jika wanita yang disayanginya tidak lagi mempunyai sifat cemburu.
Saya sebenarnya boleh dikatakan seorang yang berjiwa tenang (dari luaran) biasanya saya akan menyimpan perasaan amarah atau tidak puas hati dalam diri, jauh dari pandangan manusia dalam alam realiti. Saya tidak mudah menunjukkan bantahan. Hanya membantah dalam hati. Tapi bila datang sifat cemburu tu... tiba-tiba rasa macam orang jahat. Hati seperti dirasuk syaitan. Walaupun saya cuba untuk menafikan, tapi saya memang seorang yang kuat cemburu. Walau bagaimanapun saya tidak kuat cemburu seperti kawan saya, saya boleh dikatakan moderate cemburu kot. Haha.
Memang perkara sekecil "menglike" status atau "mention" nama orang kesayangan saya, memang saya akan naik angin. Well, Tak ada la jadi hulk ke apa, tapi hati jadi tak keruan. Menyumpah saranah saya dalam hati. Yang bertambah marahnya saya bila orang kesayangan tu melayan perempuan-perempuan macam tu. Lagi menggalakkan mereka, memberi harapan pada mereka. Dan bila mereka gembira dilayan orang kesayangan saya, saya jadi The Hulk (ok, time ni memang jadi The Hulk). Dan bila saya jadi macam tu, saya hanya mampu cakap dalam hati, "tak ada sebab saya nak marah. Belum jadi isteri lagi nak halang itu ini". Tapi entah dari mana ada suara kecil memerli saya, "dah jadi isteri pun tak tentu lagi kau ada hak untuk halang itu ini, quota lelaki kan ada 4". LAGI NAIK BERANG SAYA!
Sungguh benci bila suara kecil itu mematahkan semangat saya =.="
Perkara seperti itu sebenarnya buat saya takut untuk melangkah ke alam perkahwinan, walaupun saya terlalu menginginkannya. Saya tak nak dimadukan. Saya tak sanggup :( Sanggup kahwin dengan orang miskin, sebab tak nak bagi dia kahwin lain. Tapi kalau dah miskin, gatal pun tetap akan lari Thai nikah =.=" wadeheyel. Aaaa.... frustnya saya fikirkan semua ni :(
Dalam hati nak cepat-cepat kahwin. Sekarang partime sebab nak tolong dia kumpul duit untuk kahwin. Tapi bila jealous datang nak je tarik balik niat tu, gunakan duit tu untuk benda lain. Biar tak payah tolong dia kumpul duit. Biar padan muka, nak sangat layan perempuan lain yang saya tak suka. Tapi kenapa ntah saya ni mudah sangat nak memaafkan dia... lepas nangis sepanjang malam (sampai nak tarik balik niat kumpul duit kahwin) selang beberapa hari, saya akan kembali dalam keadaan asal (yang tak sabar nak kahwin) dan kumpul duit. Saya tak reti merajuk lama-lama :( Saya takut nak merajuk lama-lama. Takut dia pergi lagi.
Walaupun saya mudah memaafkan dia, tapi lain pula dengan perempuan yang salu kacau dia. Saya tak boleh maafkan mereka, malah benci gile kat diorang! Geram! EEeeeeee!! (bayangkan muka bengis saya yang tengah gigit2 kunyah epal)
Hari tu masa saya sedih sangat, saya tarik al-Quran terjemahan dan baca. Dalam keadaan muka yang basah dengan air mata tu, saya terkedu pada satu ayat.
"Dan Kami jadikan sebahagian kamu sebagai cobaan bagi sebagian yang lain. Maukah kamu bersabar?
Dan Tuhanmu Maha Melihat"
Lain kali saya iri hati, saya akan ingat ayat ni. Ayat daripada Allah... dan semua akan menjadi reda. Kerana saya yakin, semua ini hanya untuk menduga kesabaran saya. Dugaan saya kena layan perempuan-perempuan yang sentiasa mencari peluang untuk mesra dengan tunang saya. Dan dugaan saya kena sabar dengan tunang yang mudah kesian dan melayan perempuan-perempuan tu.
Oh Tuhan... janganlah Engkau biarkan aku terus makan hati begini... sungguh aku tak terdaya.
No comments:
Post a Comment